Mnie serca abirała šlach.
I ja jšoŭ za jm, satkanym z maraŭ, ciopłym letam.
Ja zasynaŭ i bačyŭ vobraz tvoj u snach.
A zranku, šeraj ptuškaj, z padvakońnia, vylataŭ u nieba.
Uvosieni daždžy aznačyłi praciah,
A sahravała horač kavy, zvonku, paćmianieła hleba…
Ja saramłiva kvietki daravaŭ, z kachańniem u vačach…
Jany źvianułi j niedasiahalnym bolej stała nieba.
|
|
